Αδρανής Αδρανής Μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινή αυλή χιλιάδες τα όνειρα που χάθηκαν κι όπως τις νύχτες που μένω μοναχός στα ρίχνω χύμα και γίνομαι σκληρός και προχωράω τα χαλίκια σου πατώ, πέφτω σηκώνομαι κι αιτία είμαι εγώ που δεν σε πίστεψα μοίρα μου κακιά κι ας μου το έδειξες τόσο καθαρά Πόσο φοβάμαι να μένω μοναχός κι εσύ μπροστά μου να μοιάζεις με Θεός χαμένη νιότη μπροστά σου η φυλακή φτάνει στα είκοσι και μοιάζεις με νεκρή Γιατί κοιμάμαι και ο καιρός περνάει; σκοτάδι απόλυτο μα κάποιος προχωράει κρατάει φανάρι και φέρνει λίγο φως λέει αρλούμπες μα είναι αρχηγός Σιγά σωπάστε ακούω στριγκλιές, φωνές. Ουρλιάζουν, βρίζουν, σκίζουν επιγραφές Κλείνω την πόρτα, ας μείνω μακριά λεύτερα είναι μονάχα τα πουλιά Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο πλασιέ πουλάει ιδέες, μα όχι βερεσέ μου λέει λόγια σοφά και λογικά μα εγώ τα παίρνω για ψέματα εμπορικά Πόσο φοβάμαι να μένω μοναχός κι εσύ μπροστά μου να μοιάζεις με Θεός Χαμένη νιότη μπροστά σου η φυλακή φτάνει στα είκοσι και μοιάζεις με νεκρή Και να...